Ως όρος στην τέχνη ιστορία και κριτική αναφέρεται το περισσότερο ή λιγότερο άμεσο λαμβάνοντας κατά τη διάρκεια ενός έργου τέχνης ενός πραγματικού αντικειμένου ή ακόμη και ένα υπάρχον έργο τέχνης. Η πρακτική μπορεί να παρακολουθείται πίσω στους Cubist κολάζ και κατασκευές του Πικάσο και Ζορζ Μπρακ γίνεται από το 1912, στην οποία περιλαμβάνονταν πραγματικά αντικείμενα όπως οι εφημερίδες να εκπροσωπήσει τον εαυτό. Πίστωση αυτή αναπτύχθηκε πολύ περαιτέρω με το readymades που δημιουργήθηκε από τον γαλλικό καλλιτέχνη Marcel Duchamp από το 1915. Πλέον φημισμένοι από αυτές ήταν Fountain, ουρητήριο ανδρών υπεγράφη, με τίτλο και παρουσιάζονται σε ένα βάθρο. Αργότερα, ο σουρεαλισμός, επίσης, έκανε εκτεταμένη χρήση των πιστώσεων σε κολάζ και αντικείμενα όπως του Σαλβαδόρ Νταλί καραβίδας τηλέφωνο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 αποτελέσει αντικείμενο ιδιοποίησης εικόνες και αντικείμενα εμφανίζονται εκτενώς στο έργο του Jasper Johns και Robert Rauschenberg, και στην Ποπ Αρτ. Ωστόσο, ο όρος φαίνεται να έχουν τεθεί σε χρήση, ειδικά σε σχέση με ορισμένες αμερικανικές καλλιτεχνών στη δεκαετία του 1980, κυρίως Sherrie Levine και τους καλλιτέχνες της το Neo Geo-ομάδα ιδιαίτερα Jeff Koons. Sherrie Levine αναπαραγωγή, όπως το δικό της εργασίας άλλων έργων τέχνης, συμπεριλαμβανομένων έργα ζωγραφικής από Claude Monet και Kasimir Malevich. Της στόχος ήταν να δημιουργήσουμε μια νέα κατάσταση, και ως εκ τούτου, μια νέα έννοια ή ένα σύνολο εννοιών, για μια εικόνα εξοικειωμένοι. Πίστωση art εγείρει ζητήματα πρωτοτυπία, την αυθεντικότητα και την πατρότητα, και ανήκει σε καιρό νεωτεριστής παράδοση της τέχνης που αμφισβητεί τη φύση ή τον ορισμό της τέχνης η ίδια. Πίστωση καλλιτέχνες επηρεάστηκαν από το 1934 δοκίμιο του Γερμανού φιλοσόφου Walter Benjamin, το έργο τέχνης στην ηλικία της μηχανικής αναπαραγωγής, και έλαβε σύγχρονης στήριξη από την αμερικανική κριτικός Rosalind Krauss στο βιβλίο της 1985 Η πρωτοτυπία της Avant-Garde και άλλες νεωτεριστής μύθους. Πίστωση αυτή έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως από τους καλλιτέχνες από τη δεκαετία του 1980.