Οποιοδήποτε από τα πολλά μικρά βραχώδεις ή μεταλλικά αντικείμενα στο ηλιακό σύστημα, ως επί το πλείστον, που βρίσκεται σε μια ζώνη (η ζώνη αστεροειδών) μεταξύ των τροχιών του Άρη και Δία? επίσης γνωστό ως αστεροειδών. Κυμαίνονται σε μέγεθος από σχεδόν 1000 χλμ για Ceres (ο πρώτος αστεροειδής που ανακαλύφθηκε, το 1801)-κάτω σε λιγότερο από 10 m για τις μικρότερες εντοπιστεί μέχρι στιγμής. Η συνολική μάζα του όλα τα αστεροειδείς είναι 4 × 10 ²¹ κιλά, περίπου το ένα εικοστό η μάζα της Σελήνης.

Όταν ένας αστεροειδής ανακαλύπτεται δίνεται ένα προσωρινό όνομα, που αποτελείται από το έτος της ανακάλυψης που ακολουθείται από δύο γράμματα, το πρώτο δηλώνει το μισό-μήνα κατά την οποία ο αστεροειδής ανακαλύφθηκε, και η δεύτερη τη σειρά ανακάλυψης μέσα σε μισό-μήνα. Μόνο όταν έχει καθοριστεί μια ακριβής τροχιά είναι αυτό έχει αντιστοιχίσει έναν μόνιμο αριθμό, και ο ανακαληπτής τότε έχει το δικαίωμα να το όνομα. Μέχρι το τέλος του 1996, οι τροχιές ήταν γνωστό για πάνω από 7200 αστεροειδείς. Ολοένα και περισσότεροι που ανακαλύπτονται σε ειδικό αναζητήσεις όπως το σύστημα παρακολούθησης εγγύς στη γη αστεροειδής (NEAT) στο όρος Haleakala, Χαβάη, και το πρόγραμμα Spacewatch. Συνολικά, υπολογίζεται ότι είναι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο αστεροειδείς, των οποίων το 90-95% είναι στην ζώνη αστεροειδών.

Οι τροχιές των οι περισσότεροι αστεροειδείς έχουν υψηλότερο ιδιοτροπίες και τις κλίσεις από εκείνες των μεγάλων πλανητών. Στην κύρια ζώνη αστεροειδών, τροχιακή εκκεντρικότητες κατά μέσο όρο περίπου 0,15 και κλίσεις περίπου 10°? περιστασιακά υπερβαίνουν 0,5 και 30°, αντίστοιχα, πιο χαρακτηριστική από τις τροχιές των κομητών μικρής περιόδου. Πράγματι, ορισμένα αγαθά που χαρακτηρίζονται ως αστεροειδείς μπορεί να είναι εν υπνώσει κομήτη πυρήνες. Περιστροφή περιόδους των αστεροειδών κυμαίνεται από λίγες ώρες έως αρκετές εβδομάδες, αλλά είναι συνήθως 6-24 ώρες. Το μεγαλύτερο αστεροειδείς είναι σφαιρικό, αλλά εκείνους που είναι μικρότερη από 150 χλμ είναι συνήθως επιμήκεις ή ακανόνιστη. Μελέτες ραντάρ μερικά αστεροειδείς έχουν αποκαλύψει ότι ορισμένα μπορεί να είναι αλτήρα σχήμα ή ενδεχομένως διπλό? αυτές περιλαμβάνουν

Κασταλία και Τοουτάτης. Ο αστεροειδής Ida έχει ένα μικρός δορυφόρος, φωτογραφήθηκε από το Galileo διαστημικός έλεγχος.

Κάποια μορφή της κύριας ζώνης αστεροειδών ομάδες με παρόμοια τροχιακή χαρακτηριστικά (semimajor άξονα, τροχιακή εκκεντρικότητα και κλίση), για παράδειγμα η Κυβέλη, Χίλντα, Hungaria και Φώκαια. Όπου η ομάδα φαίνεται ότι κατάγεται από τη διάλυση του σώματος ένα μόνο γονέα, καλείται μια

Hirayama οικογένεια. Ένα μικρό ποσοστό της τροχιάς αστεροειδείς έξω από την κύρια ζώνη αστεροειδών. Μέλη της ομάδας Amor διασχίζουν την τροχιά του Άρη, ενώ Απόλλωνα και ΑΤΕΝ ομάδα αστεροειδείς διασχίζουν αυτή της γης? αυτές οι τρεις ομάδες καλούνται συλλογικά κοντά Γη αστεροειδών. Πέρα από τη ζώνη αστεροειδών, Τρωικών αστεροειδών τροχιά σε απόσταση του Δία.Αστεροειδείς

χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες, ανάλογα με τους ανάκλασης φάσματα, τα που αποκαλύπτουν διαφορές στη σύνθεση. Το ποσοστό των διαφόρων κατηγοριών αστεροειδής αλλαγές σημαντικά με την αύξηση της απόστασης από την Κυρ S-κατηγορία (silicaceous) αστεροειδείς που κυριαρχούν στην εσωτερική κύρια ζώνη (σε λιγότερο από 2.4 AU). Γ-κατηγορία (ανθρακικά) αστεροειδείς είναι πιό επικρατόντα στα μεσαία και εξωτερικό περιφερειών της ζώνης, με μια κορυφή κοντά 3 AU. Το σκοτεινό αστεροειδείς κοντά στην εξωτερική άκρη του κύρια ζώνη έχουν ένα

κοκκινωπή χροιά, και μπορεί να είναι πιο πλούσια σε οργανικά συστατικά, αυτές είναι οι αστεροειδείς το P-class. Ακόμα μακρύτερα έξω, πολλά των Τρωικών αστεροειδών είναι ακόμη πιο κόκκινο? αποκαλούνται– D-class αστεροειδείς. Υπάρχει μια φαινομενική περιεκτικότητα του M-class (μεταλλικό) αστεροειδείς στη μέση ζώνη, στο AU 2.5-3.0.

Αστεροειδείς πιστεύεται ότι έχουν διαμορφωθεί μέσα από την επικάθηση του μεγέθους μέτρο φορείς, τους εμπόδισε όμως από τη συγκέντρωση σε ένα πλανήτη από την βαρυτική επίδραση του Δία, που είχε ήδη σχηματιστεί. Επιπλέον, κάποια planetesimals που έχει απομείνει από το σχηματισμό του Δία μπορεί να έχουν ήδη διάσπαρτα σε ζώνη αστεροειδών. Τους μεγαλύτερους αστεροειδείς θερμάθηκαν από την αποσύνθεση των ραδιενεργών ισοτόπων μέσα τους. Θα λιώσει και έγινε διαφοροποιημένες, αποκτώντας ένα μεταλλικό πυρήνα, αντικαθίσταται από ένα μανδύα και κρούστα. Μεταγενέστερες συγκρούσεις οδήγησε σε κατακερματισμό, και σχεδόν κάθε αστεροειδής είναι πιθανώς ένα θραύσμα από μια φορά και μεγαλύτερο σώμα. Επιπλέον, οι περισσότεροι μετεωρίτες είναι πιστεύεται ότι είναι κομμάτια των αστεροειδών.