Αναφέρεται σε μια κατανομή της ύλης (όπως ένα σμήνους γαλαξιών) μεταξύ μια μακρινή πηγή (ένας γαλαξίας φόντο) και την ιδιότητα του παρατηρητή, που είναι σε θέση κάμψης (lensing) το φως από την πηγή, που ταξιδεύει προς τον παρατηρητή. Αυτό το αποτέλεσμα είναι γνωστό ως βαρυτικού φακού και είναι μία από τις προβλέψεις του Albert Einstein της Γενικής Θεωρίας της σχετικότητας.

Orest Chwolson αν και πιστώνεται ως ο πρώτος για να συζητήσουν την επίδραση σε έντυπη μορφή το 1924, το αποτέλεσμα είναι πιο συχνά συνδέεται με τον Αϊνστάιν, ο οποίος δημοσίευσε ένα πιο διάσημο άρθρο σχετικά με το θέμα το 1936.

Fritz Zwicky έθεσε ευθέως το 1937 ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιτρέψει συστάδες γαλαξιών να ενεργεί ως βαρυτική φακούς. Δεν ήταν μέχρι το 1979 ότι τούτο επιβεβαιώθηκε από την παρατήρηση του το λεγόμενο "δίδυμο QSO" SBS 0957 + 561.

Χωροχρόνο γύρω από ένα ογκώδες αντικείμενο (όπως μιας συστάδας γαλαξιών ή μια μαύρη τρύπα) είναι καμπύλη, και ως αποτέλεσμα οι ακτίνες φωτός από μια πηγή (όπως ένας γαλαξίας) πολλαπλασιαστικό υλικό μέσω του χωροχρόνου είναι λυγισμένα. Lensing το αποτέλεσμα μπορεί να μεγεθύνετε και να παραμορφώσετε την εικόνα της πηγής φόντο.

Σε αντίθεση με ένα οπτικό φακό, μέγιστη «κάμψη» παρουσιάζεται πιο κοντά, και ελάχιστη «κάμψη» πλέον από, το κέντρο βαρύτητας φακού. Κατά συνέπεια, ένα βαρυτικό φακό έχει δεν ενιαίο σημείο εστίασης, αλλά ένα εστιακό γραμμή αντί. Εάν η πηγή (φως), το τεράστιο σχηματίζει αντικείμενο και τον παρατηρητή βρίσκονται σε ευθεία γραμμή, την αρχική πηγή φωτός θα εμφανίζονται ως ένα δαχτυλίδι γύρω από το τεράστιο σχηματίζει αντικείμενο. Αν υπάρχει τυχόν απόκλιση ο παρατηρητής θα δείτε ένα τμήμα του τόξου αντί. Το φαινόμενο αυτό ήταν πρώτα αναφέρθηκε το 1924 από τον φυσικό St. Πετρούπολη Orest Chwolson, και ποσοτικά από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν το 1936. Είναι συνήθως αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως ένα Αϊνστάιν δαχτυλίδι, δεδομένου ότι Chwolson δεν αφορούσε τον εαυτό του με την ροή ή η ακτίνα της εικόνας δαχτυλίδι. Πιο συχνά, όπου η μάζα που σχηματίζει είναι πολύπλοκο (όπως ομάδες γαλαξιών και συστάδων) και δεν προκαλεί ένα σφαιρικό στρέβλωση του space–time, η πηγή θα μοιάζουν με μερική τόξα διάσπαρτα γύρω από το φακό. Ο παρατηρητής μπορεί στη συνέχεια να δείτε πολλαπλές εικόνες παραμορφωμένες, βγαλμένες την ίδια πηγή, τον αριθμό και το σχήμα από αυτά ανάλογα με τις σχετικές θέσεις της πηγής, φακό, και παρατηρητής, και το σχήμα του το βαρυτικό πηγάδι του σχηματίζει αντικειμένου.