Βλεννοπολυσακχαρίδωσης τύπου ΙΙ, είναι μια ασθένεια του lysosomal αποθήκευσης που προκαλείται από μια ανεπάρκεια (ή απουσιάζει) ένζυμο, iduronate-2-σουλφατάση (I2S). Το σύνδρομο είναι το όνομά του από το γιατρό, Charles A. κυνηγός (1873–1955), που τον περιέγραψε αρχικά το 1917.

Τα συμπτώματα του συνδρόμου Hunter (MPS II) γενικά δεν είναι εμφανή κατά τη γέννηση, αλλά συνήθως αρχίζουν να γίνονται αισθητές μετά το πρώτο έτος της ζωής. Συχνά, τα πρώτα συμπτώματα του συνδρόμου Hunter μπορεί να περιλαμβάνουν κοιλιακής κήλης, λοιμώξεις του αυτιού, ρινική καταρροή, και τα κρυολογήματα. Όπως η συσσώρευση του GAG συνεχίζεται όλο τα κύτταρα του σώματος, σημάδια του συνδρόμου Hunter να γίνει πιο ορατή. Εμφανισιακά από πολλά παιδιά με σύνδρομο Hunter περιλαμβάνουν ένα διακριτικό αγένεια στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, συμπεριλαμβανομένων ένα εξέχον μέτωπο, μια μύτη με ένα πεπλατυσμένο γέφυρα, και μια διευρυμένη γλώσσα. Την πάχυνση της καρδιάς βαλβίδες μαζί με τα τείχη της καρδιάς μπορεί να οδηγήσει σε προοδευτική μείωση της καρδιακής λειτουργίας. Τα τοιχώματα των αεραγωγών μπορεί να γίνει παχύρρευστο, οδηγεί σε αναπνευστικά προβλήματα, ενώ στον ύπνο (Αποφρακτικά Νοσήματα των αεραγωγών).

Την ποιότητα ζωής παραμένει υψηλή σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων, και πολλοί ενήλικες απασχολούνται ενεργά. Αντίθετα, άλλοι με το σύνδρομο Hunter αναπτύσσουν σοβαρή νοητική έκπτωση και να έχουν υπολογιζόμενες διάρκειες ζωής 15 χρόνια ή λιγότεροι.