Συχνά χαλαρά, έναν κλάδο της οικονομίας, με βάση, στις ιδέες του Keynes, χαρακτηρίζεται από την πίστη στη δραστική κυβέρνηση και καχυποψίας των αποτελεσμάτων της αγοράς. Ήταν δεσπόζουσα τα 30 χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και κυρίως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, όταν η δημοσιονομική πολιτική έγινε μεγαλύτερες δαπάνες και πιο χαλαρή στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, όπως οι φορείς χάραξης πολιτικής, προσπάθησε να σκοτώσει του οικονομικού κύκλου. Του κατά τη διάρκεια του 1970, κατηγόρησε ευρέως για την αύξηση του πληθωρισμού, κεϋνσιανές πολιτικές σταδιακά έδωσε τρόπος μονεταρισμό και μικροοικονομικών πολιτικών που οφείλονται τόσο για τα νεοκλασικά οικονομικά ότι Keynes κατά καιρούς είχε αντιτεθεί. Ακόμη και έτσι, η ιδέα ότι οι δημόσιες δαπάνες και στη φορολογία έχουν κρίσιμο ρόλο να διαδραματίσουν στην διαχείριση της ζήτησης, ώστε να προχωρήσει προς την κατεύθυνση της πλήρους απασχόλησης, παρέμεινε στην καρδιά της μακροοικονομικής πολιτικής στις περισσότερες χώρες, ακόμη και μετά την μονεταριστική και προσφοράς επανάσταση του τη δεκαετία του 1980 και του 1990. Πρόσφατα, ένα σχολείο νέα, περισσότερο Μπουρζουά κεϋνσιανές οικονομολόγων προέκυψε, πιστεύοντας ότι πλέον αγορές εργασίας, αλλά μερικές φορές πολύ αργά.