Αρκετά σύντομα μετά την εισαγωγή του ραδιοτηλέφωνα στα τέλη της δεκαετίας του 1920, η βιομηχανία του κινηματογράφου εγκαταστάθηκε σχετικά με τη χρήση μια αναλογική οπτικού σάουντρακ στην άκρη της ταινίας να μεταφέρει τον ήχο. Αυτό ήταν διαβάζονται από τον προβολέα και να μετατραπεί σε ένα ηλεκτρικό σήμα ήχου. Αυτή ήταν μια πολύ θορυβώδη μέσο, ώστε ελλείψει προηγμένο θόρυβος μείωση τεχνολογία όπως Dolby A (το ισοδύναμο κινηματογράφο, και προάγγελος, Dolby B και C συστήματα μείωσης θορύβου σε συμπαγή κασέτες), η κατάσταση ήταν χαλάρωσαν κόβοντας απότομα η πρίμα απάντηση (σε περίπου 5 kHz). Κόπηκε επίσης το μπάσο, που αντιπροσωπεύει το χαρακτηριστικό ήχο τσιμπημένο από παλιές ταινίες. Το προτεινόμενο σύστημα της συχνότητας απάντηση ραπτική ονομαζόταν «Ακαδημία ήχο».