Ένα από τα πιο γνωστά πλάνες οικονομικών επιστημών είναι η αντίληψη ότι υπάρχει ένα σταθερό ποσό του να γίνουν – ένα εξόγκωμα της εργασίας – που μπορούν να κατανέμονται σε διαφορετικούς τρόπους για να δημιουργήσετε περισσότερες ή λιγότερες θέσεις εργασίας. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι όλοι εργαστεί 10% λιγότερες ώρες. Επιχειρήσεις θα πρέπει να προσλάβετε περισσότερους εργαζόμενους. Γεια presto, η ανεργία θα συρρικνωθεί. Το 1891, οικονομολόγος, D. , F. Schloss, περιγράφονται τέτοια σκέψης ως τα εφάπαξ των εργατικά πλάνη, διότι, στην πραγματικότητα, δεν έχει καθοριστεί το ποσό της να γίνουν. Κυβέρνηση-επιβάλλονται περιορισμοί σχετικά με το ποσό του λαού της εργασίας μπορεί να πράγματι μειώσετε την αποτελεσματικότητα της αγοράς εργασίας, με αυτόν τον τρόπο αύξηση της ανεργίας. Μείωση του χρόνου θα δημιουργήσει περισσότερες θέσεις εργασίας μόνο εάν εβδομαδιαίες αμοιβής είναι επίσης να αποκόψετε (οι εργαζόμενοι που είναι πιθανό να αντισταθούν) διαφορετικά θα αυξηθεί το κόστος ανά μονάδα εξόδου. Δεν όλα τα έξοδα εργατικά ποικίλλουν ανάλογα με τον αριθμό των ωρών εργασίας που πραγματοποιήθηκαν. Σταθερό κόστος , όπως η πρόσληψη και η κατάρτιση, μπορεί να είναι σημαντικές, έτσι θα κοστίσει μια επιχείρηση περισσότερο να προσλάβετε δύο μερικώς απασχολούμενους από ό, τι ένα πλήρες-χρονιστή. Συνεπώς τη μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας μπορεί να αυξήσει το μέσο κόστος ανά μονάδα εξόδου και να προκαλέσει τις επιχειρήσεις να αγοράσουν λιγότερες σύνολο ωρών εργασίας. a καλύτερος τρόπος να μειώσουμε την ανεργία μπορεί να είναι η τόνωση της ζήτησης και να αυξήσει έτσι εξόδου, άλλο είναι να καταστεί πιο ευέλικτη, όχι μικρότερη από την αγορά εργασίας.