Αποδόμηση είναι μια μέθοδος λογοτεχνική κριτική η οποία υποθέτει ότι γλώσσα αναφέρεται μόνο στον εαυτό της και όχι μια extratextual πραγματικότητα και η οποία επιβεβαιώνει πολλές αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες της ένα κείμενο και βάσεις τέτοιες ερμηνείες σχετικά με τις επιπτώσεις των φιλοσοφικών, πολιτικών ή κοινωνικών. της χρήσης της γλώσσας στο κείμενο και όχι με πρόθεση του συντάκτη.

Αποδόμηση άρχισε Γάλλος κριτικός Jacques Derrida, ο οποίος σε μια σειρά βιβλίων που εκδόθηκαν ξεκινώντας στα τέλη της δεκαετίας του 1960, άρχισε μια μεγάλη κριτική της μεταφυσικής, παραδοσιακή δυτική. Του Ντεριντά deconstructive στρατηγικές, οι οποίες αναπτύξτε την επιμονή του Ferdinand de Saussure για την αυθαιρεσία της λεκτικής σύμβολο του, εν συνεχεία καθιερώθηκε ως ένα σημαντικό μέρος της Μεταμοντερνισμός, ιδίως poststructural λογοτεχνική θεωρία και ανάλυση του κειμένου.

Αποδόμηση αρχίζει με τις παραδοχές ότι ο κόσμος είναι απίθανα και ότι η γλώσσα είναι ασταθής, ασαφείς και απιστία αυτών των τελευταίων. Κατά συνέπεια, λογοτεχνικά κείμενα, οι οποίες γίνονται μέχρι των λέξεων, έχουν δεν καθορίζεται, μία έννοια. Δεδομένου ότι πιστεύουν ότι λογοτεχνία σίγουρα δεν μπορούν να εκφράσουν το αντικείμενο, deconstructionists τείνουν να μεταφέρετε την προσοχή τους από ό, τι λέγεται για τον τρόπο γλώσσα που χρησιμοποιείται σε ένα κείμενο.

Σαν formalist επικριτές, δοκιμάστε να deconstructionists για να βρείτε την έννοια ενός κειμένου από στενή ανάγνωση. Αλλά ενώ ένα φορμαλισμό συνήθως προσπαθεί να δείξει πώς τα διάφορα στοιχεία ενός κειμένου που cohere με την έννοια και συχνά αμπάρια ότι ο συντάκτης ενός αρμόδια κατασκευάζει ένα συνεκτικό έργο με μια σταθερή έννοια και ότι αρμόδιο αναγνώστες να αντιλαμβάνονται αυτή την έννοια, deconstructionists που επιδιώκουν να δείχνουν ότι ένα λογοτεχνικό έργο (συνήθως ονομάζεται "σε κείμενο" ή "ενός λόγου") αναπόφευκτα είναι αντιφατική και προσέγγιση που προσπαθεί να δείξει πώς το κείμενο "deconstructs", δηλαδή, τον τρόπο αυτό μπορούν να αναλύονται σε αμοιβαία ασυμβίβαστες θέσεις.

Deconstructionists αποκρούσω την άποψη ότι ο κριτικός πρέπει να συμφωνήσω με τον μύθο του authorial ελέγχου έναντι της γλώσσας. Οι επικριτές του deconstructionist σαν Roland Barthes και Michel Φουκώ, συνεπώς, ζήτησαν "του θανάτου του συγγραφέα", δηλαδή, την απόρριψη της στην υπόθεση ότι ο συντάκτης μπορεί να ελέγχουν πλήρως την έννοια ενός κειμένου. Έχουν επίσης ανακοινώθηκε το θάνατο του λογοτεχνία ως ειδική κατηγορία γραπτώς. Κατά την άποψή τους, ποιήματα και μυθιστορήματα είναι απλώς λόγια σε μια σελίδα, όλα τα κείμενα που δημιουργούνται ίσες-εξίσου αναξιόπιστα.Γλώσσα

deconstructionists εστίαση σχετικά με το πώς χρησιμοποιείται για την επίτευξη της ενέργειας. Δεδομένου ότι πιστεύουν, με τα λόγια του David Lehman, κριτικός ότι "" δεν υπάρχουν are δεν αλήθειες, μόνο αντίπαλες ερμηνείες, deconstructionists να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πώς ορισμένες "ερμηνείες" έρχονται να θεωρηθεί ως αλήθεια. Αποδόμηση ερωτήσεις τελικά τη δυνατότητα-της φθάνουν σε απόλυτη αλήθεια, προκλήσεις Δυτικών τρόπων σκέψης, και ανταλλαγές ερμηνεία και κλείσιμο για "textuality" και "αναπαραγωγή". Κατ ' ουσίαν, αποδόμηση αρνείται να μας αισθάνεται ικανοποιημένη με εύκολο, "Σύνολο" οι αντιλήψεις και οι ερμηνείες.

Αποδόμηση μπορεί να σας απεργίας ως αρνητική, ακόμη και καταστροφικής, κριτική προσέγγιση, και ακόμη από ασθενών ανάλυση, deconstructive επικριτές συχνά αποκαλύπτουν συναρπαστικό πτυχές της πιο οικείο λογοτεχνικά κείμενα και εκθέτουν τα κρυφά όρια της μας ερμηνευτικών συστήματα-κειμένου και διαφορετικά.