Γεννήσει μέχρι το τέλος της αποικιοκρατίας στην δεκαετία του 1950 και του 1960, έναν ολόκληρο κλάδο της οικονομικής θεωρίας μεγάλωσε γύρω από το ζήτημα του πώς να προωθήσει την οικονομική ανάπτυξη των φτωχών χωρών. Η πρόταση την οποία ανάπτυξης οικονομικών χτίστηκε ήταν ότι φτωχές χώρες ήταν εγγενώς διαφορετική από τις πλούσιες χώρες και έτσι χρειάζεται το δικό τους σύνολο οικονομικά μοντέλα. Κάποια ανάπτυξη οικονομολόγοι υποστηρίξει, για παράδειγμα, ότι δεν υπήρχε η ιδιοτελής, ορθολογικό άτομο (homo economicus) σε παραδοσιακές φυλετικές κοινωνίες. Ισχυρίστηκαν ότι, επειδή πολλές φτωχές χώρες είχε μεγάλο γεωργικό πληθυσμό και ήταν συχνά εξαρτάται μερικές εξαγωγές εμπορευμάτων για το συνάλλαγμα, οικονομικές πολιτικές που ταιριάζει πλούσιες χώρες δεν θα λειτουργήσει για τους. Εκ των υστέρων, αυτό ήταν λανθασμένη, και είχαν καταστροφικές συνέπειες οι πολιτικές που βασίζονται σε αυτό. Ανάπτυξη οικονομολόγοι πίστευε ότι το κράτος είχε να παίξει ένα μεγάλο ρόλο στην προώθηση του εκσυγχρονισμού. Αντί, το αποτέλεσμα ήταν τεράστιο, το αναποτελεσματικό ¬bureaucracies, γεμάτη με τη διαφθορά, τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα και ανεξέλεγκτο πληθωρισμό. Κατά το 1990, περισσότερες κυβερνήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών, που ξεκίνησε να αναιρέσετε αυτές τις πολιτικές και να επανορθώσει τη ζημιά που είχαν κάνει εισάγοντας πολιτικές που βασίζονται σε παρόμοια οικονομικά μοντέλα σε όσα είχε εργαστεί στις πλούσιες χώρες. Ωστόσο, την αλληλουχία των νέων αυτών πολιτικών φάνηκε να κάνει μια μεγάλη διαφορά στο πόσο καλά εργάζονταν. Κάνει τα σωστά πράγματα στη σωστή σειρά είναι ζωτικής σημασίας.