Ένα από τα δύο μέσα της μακροοικονομικής πολιτικής· νομισματική πολιτική του πλευρά-λάκτισμα. Αποτελείται από δημόσιες δαπάνες και φορολόγηση, και άλλα κρατικά εισοδήματα ή βοήθειας προς τον ιδιωτικό τομέα (όπως τα φορολογικά σπασίματα). Που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το επίπεδο της ζήτησης στην οικονομία, συνήθως με το διττό στόχο να πάρει ανεργίας τόσο χαμηλές όσο το δυνατόν χωρίς υπερβολική πληθωριστικών. Σε περιόδους που αυτό έχει αναπτυχθεί για τη διαχείριση της βραχυπρόθεσμης ζήτησης μέσα από την τελειοποίησή του, αν και από το τέλος της εποχής κεϋνσιανή αυτό πιο συχνά στρέφεται σε μακροπρόθεσμους στόχους, με τη νομισματική πολιτική που χρησιμοποιούνται πιο συχνά για βραχυπρόθεσμες προσαρμογές. Για μια κυβέρνηση, υπάρχουν δύο βασικά ζητήματα για τη φορολογική πολιτική: τι θα πρέπει να είναι η συνολική στάση της πολιτικής, και ποια μορφή πρέπει να λάβει τα μεμονωμένα μέρη;

Μερικοί οικονομολόγοι και των πολιτικών υπευθύνων που υποστηρίζουν για έναν εξισορροπημένο προϋπολογισμό. Άλλοι λένε ότι ένα επίμονο έλλειμμα (δημόσιες δαπάνες υπερβαίνουν τα έσοδα) είναι αποδεκτή, υπό τον όρο, σύμφωνα με τον χρυσό κανόνα, το έλλειμμα χρησιμοποιείται για επενδύσεις (σε υποδομές, πω) αντί για κατανάλωση. Ωστόσο, μπορεί να υπάρχει ένας κίνδυνος ότι επενδύσεων του δημόσιου τομέα θα έχει ως αποτέλεσμα ο παραγκωνισµός των πιο παραγωγικές ιδιωτικές επενδύσεις. Ό, τι η συνολική στάση κατά μέσο όρο κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού κύκλου, οι περισσότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να είναι αντικυκλικές, με στόχο να σταθεροποιήσει αυτόματα ζήτηση από την αύξηση των δημόσιων δαπανών σε σχέση με τα έσοδα, όταν η οικονομία αγωνίζεται και αύξηση των φόρων σε σχέση με δαπάνες προς την κορυφή του κύκλου. Για παράδειγμα, συνήθως αύξηση της κοινωνικής (πρόνοιας) ελεημοσύνες από το κράτος κατά τη διάρκεια δύσκολες στιγμές, και οικονομικό σύρετε ενισχύει κρατικών εσόδων όταν η οικονομία αναπτύσσεται. Όσον αφορά το bits και κομμάτια που συνθέτουν την φορολογική πολιτική, μια συζήτηση σχετικά με το πώς υψηλές δημόσιες δαπάνες πρέπει να είναι σε σχέση με το ΑΕΠ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλές ασιατικές χώρες, δημόσιες δαπάνες είναι λιγότερο από το 30% του ΑΕΠ, σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία και η Σουηδία, είναι τόσο υψηλές όσο 40-50%. Ορισμένες οικονομικές μελέτες προτείνουν ότι χαµηλότερων δηµόσιων δαπανών σε σχέση με το ΑΕγχΠ οδηγεί σε υψηλότερα ποσοστά ανάπτυξης, αν και το συμπέρασμα αυτό είναι αμφιλεγόμενο. Σίγουρα, όλα αυτά τα χρόνια, πολύ δημόσιες δαπάνες έχει εξαιρετικά αναποτελεσματικό. Ένα άλλο ζήτημα είναι η μορφή που πρέπει να λάβει η φορολογία, ιδίως ο διαχωρισμός μεταξύ της άμεσης φορολογίας και των έμμεσων φόρων και μεταξύ κεφαλαίων, εσόδων και εξόδων φόρου.