Στο δέκατο έννατο αιώνα ρεαλισμό είχε μια πρόσθετη έννοια ως όρο τέχνη. Μετά την άνοδο της μοντέρνας τέχνης, ρεαλισμό, ή ρεαλιστής, ή ρεαλιστική, έχει καταλήξει να είναι κατά κύριο λόγο μια υφολογική περιγραφή, αναφέρεστε ζωγραφική ή γλυπτική που συνεχίζει να εκπροσωπεί τα πράγματα με έναν τρόπο που λιγότερο ή περισσότερο προ-ημερομηνίες μετα-Ιμπρεσιονισμός και η διαδοχή των σύγχρονων μορφών, που ακολούθησε. Είναι επίσης αλήθεια, ωστόσο, ότι ένα μεγάλο μέρος το καλύτερο σύγχρονο ρεαλιστής τέχνης έχει το νευρικότητας του αντικειμένου που ήταν το ουσιώδες χαρακτηριστικό του ρεαλισμού του 19ου αιώνα. Στον εικοστό αιώνα, ο ρεαλισμός είδαν μια άνοδο στη δεκαετία του 1920, όταν το σοκ του πρώτου παγκόσμιου πολέμου έφερε μια αντίδραση, γνωστή ως την επιστροφή του στην τάξη, να την avant-garde πειραματισμού της περιόδου πριν από τον πόλεμο. Στη Γερμανία αυτό οδήγησε στην κυκλοφορία του Neue Sachlichkeit (Otto Dix, Christian Schad) και το μαγικό ρεαλισμό. Στη Γαλλία, Derain, προηγουμένως μια φωβιστική ζωγράφος, έγινε ένας κεντρικός αριθμός στη ό, τι ονομαζόταν traditionisme. Στις ΗΠΑ, υπήρχε το φαινόμενο της περιφερειοποίησης, καθώς και η μεγάλη ρεαλιστής, Έντουαρντ Χόπερ. Στη Βρετανία ήταν το σχολείο δρόμο Euston και ο ζωγράφος Meredith Frampton. Οι καλλιτέχνες της βρετανικής κουζίνας νεροχύτη θα μπορούσε να συμπεριληφθεί, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ουσιαστικά σύγχρονες μορφές να ζωγραφίσει ρεαλιστής θέματα. Μεταξύ άλλων μεγάλες σύγχρονες ρεαλιστής ζωγράφοι είναι Balthus, Φρόιντ, Hockney (στα πορτρέτα του), Gwen John, Morandi, Spencer.