Εκτός από την καταστροφή του photolytic με υπέρυθρες ακτίνες φωτός (μήκη κύματος 1140 nanometers ή λιγότερο), στρατοσφαιρικού όζοντος καταστρέφεται από την αλληλεπίδραση με μια ποικιλία χημικών ουσιών στα το στρατόσφαιρα. Ορισμένες από αυτές τις χημικές ουσίες, όπως το χλώριο ελεύθερη ιδεόγραμμα--απελευθερώθηκε από το φωτόλυση χλωροφθοράνθρακες, δεν κανονικά παράγονται υπάρχει στη φύση σε υψηλές συγκεντρώσεις αυτές. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες και δεν φυσική χημική κύκλους, είναι υπεύθυνος για την τρέχουσα ταχύτητα καταστροφής του στρατοσφαιρικού όζοντος. Του όζοντος καταστροφής είναι πιο αξιοσημείωτη (ανησυχητικά!) πάνω από το Νότιο Πόλο, όπου πέσουν εποχιακές συγκεντρώσεις στρατοσφαιρικού όζοντος έχουν μετρηθεί από τη δεκαετία του 1970 και προφανώς εξακολουθεί να αυξάνεται (1999). Λεχθέντος, εκτιμήσεις που βασίζονται σε μείωση της χρήσης CFC (λόγω του πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ) υποδηλώνουν ότι σύντομα στον αιώνα 21 ^st θα Μεγιστοποιήστε τις ζημιές στη παγκόσμια στιβάδα του όζοντος και ότι η βλάβη του όζοντος θα μειωθεί σε 75 έως 100 χρόνια.