Στη ζωγραφική, τόνος αναφέρεται η σχετική φωτεινότητα ή η σκουρότητα του χρώμα (δείτε επίσης: Chiaroscuro). Ένα χρώμα μπορεί να έχει ένα σχεδόν άπειρος αριθμός των διαφορετικούς τόνους. Τόνος μπορεί επίσης να σημαίνει το χρώμα τα ίδια. Για παράδειγμα, όταν ο βαν Γκογκ γράφει «υπερβάλλω για την ορθότητα των μαλλιών, ακόμη και να πάρετε να πορτοκαλιοί τόνοι, chromes και κίτρο χλωμό-κίτρινο», αναφέρεται σε αυτά τα χρώματα σε μια ιδιαίτερη τονική αξία. Στη θεωρία του διάσημου ζωγραφικής, ο Γάλλος ζωγράφος Georges Seurat περιγράφει πώς χρώμα (teinte) και τόνου (τόνος) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει ιδιαίτερη συναισθηματική αποτελέσματα: «ευθυμία επιτυγχάνεται με τη χρήση κυρίαρχη φωτεινότητα σε ήχο? επικρατούσα ζεστασιάς στο χρώμα. «Ο όρος φαίνεται να έχει έρθει σε ευρεία χρήση με την άνοδο της ζωγραφικής άμεσα από τη φύση, τον δέκατο ένατο αιώνα, όταν καλλιτεχνών άρχισε να ενδιαφέρεται για τον εντοπισμό και την αναπαράγει το πλήρες φάσμα των τόνων να βρεθούν σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε ένα ενδιαφέρον για τους δικούς του λόγους και στην θεωρία του χρώματος. Ωστόσο, τόνος είναι επίσης ένας μουσικός όρος και η χρήση του σε σχέση με την ζωγραφική αντανακλά τη θεωρία ότι η ζωγραφική μπορεί να αρέσει η μουσική, που έγινε όλο και πιο σημαντικό από περίπου 1870. Από περίπου τότε ο ζωγράφος μαρμελάδα Whistler, για παράδειγμα, έκανε έργα χρησιμοποιεί ένα πολύ περιορισμένο φάσμα συγγενικό τόνοι μόνο ένα ή δύο χρώματα, και τους έδωσε τίτλους μουσικό. Αυτό το είδος της ζωγραφικής είναι γνωστή ως τονική ζωγραφική. Το 1908, στις σημειώσεις του ζωγράφου του A, Ανρί Ματίς έγραψε: «όταν βρήκα τη σχέση των τόνων όλα το αποτέλεσμα πρέπει να είναι μια αρμονία της διαβίωσης των τόνων, μια αρμονία δεν διαφέρει από τη μια μουσική σύνθεση. '