Ο όρος εισήχθη Arte Povera της ιταλικής τέχνης κριτικός και συντηρητή, Τζερμάνο Celant, το 1967. Τα κείμενά του πρωτοποριακού και μια σειρά βασικών εκθέσεις παρέχονται μιας συλλογικής ταυτότητας για πολλούς νέους Ιταλούς καλλιτέχνες που βασίζονται στο Τορίνο, Μιλάνο, Γένοβα και τη Ρώμη. Arte Povera προέκυψε από μέσα σε ένα δίκτυο των αστικών πολιτιστική δραστηριότητα σε αυτές τις πόλεις, όπως η ιταλική οικονομικό θαύμα από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια κατέρρευσε σε ένα χάος από οικονομική και πολιτική αστάθεια. Το όνομα σημαίνει κυριολεκτικά «κακή τέχνη», αλλά οι φτωχοί λέξη εδώ αναφέρεται σε Εξερεύνησης υπογραφή στην κυκλοφορία του μια ποικιλία των υλικών πέραν της quasi-precious παραδοσιακά εκείνες του χρώματος Λάδι σε κανβά, ή χαλκού ή σκαλισμένη μάρμαρο. Arte Povera υποδηλώνει, επομένως, δεν μια εξαθλιωμένη τέχνης, αλλά μια art χωρίς περιορισμούς, μια κατάσταση εργαστήριο στο οποίο κάθε θεωρητική βάση απορρίφθηκε υπέρ της μια πλήρη διαφάνεια έναντι υλικά και διεργασίες. Διάστιχο καλλιτέχνες και σχεδιαστές ήταν Giovanni Anselmo, Alighiero Boetti, Pier Paolo Calzolari, Luciano Fabro, Piero Gilardi, Γιάννης κο, Mario Merz, Marisa Merz, Giulio Παολίνι, Pino Pascali, Giuseppe Penone, Μιχαήλ Άγγελος Pistoletto, Emilio Prini και Gilberto Zorio. Το αποκορύφωμα του κινήματος ήταν από το 1967-1972, αλλά την επιρροή της για αργότερα έχει διαρκή τέχνης. Μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ιταλική συμβολή εννοιολογικού art.