Τον Ιανουάριο του 1999, 11 από τις 15 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγχωνεύθηκαν τα εθνικά τους νομίσματα σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ. Απόφαση αυτό υποκινήθηκε εν μέρει από την πολιτική και εν μέρει από την ελπίδα για οικονομικά οφέλη από τη δημιουργία ενός ενιαίου, ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή οικονομία. Οι παροχές αυτές περιλαμβάνονται νομισματικής σταθερότητας και τον χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλισαν μία ανεξάρτητη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (μια ιδιαίτερη ευλογία για χώρες με φτωχές πληθωρισμού εγγραφές, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, αλλά λιγότερο τόσο για τη Γερμανία παραδοσιακά χαμηλό πληθωρισμό). Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή επιχειρήσεις και ιδιώτες στάθηκε να εκτός από χειρισμό ενός νομίσματος αντί για πολλούς. Σύγκριση τιμών και των μισθών σε ολόκληρη την ευρώ ζώνη έγινε ευκολότερη, αυξανόμενο ανταγωνισμό, καθιστώντας ευκολότερο για τις εταιρείες να πωλούν σε όλη την ευρωζώνη και για τους καταναλωτές να ψωνίσει γύρω. Συγκρότηση του ενιαίου νομίσματος συμμετέχουν επίσης μεγάλο ρίσκο, ωστόσο. Ευρώ μέλη παραιτήθηκαν από τόσο το δικαίωμα να ρυθμίσετε το δικό τους επιτόκια και τη δυνατότητα να κινείται συναλλαγματικές ισοτιμίες εναντίον του άλλου. Συμφώνησαν επίσης να περιορίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού τους κάτω από ένα σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Ορισμένοι οικονομολόγοι υποστήριξε ότι αυτή η απώλεια ευελιξίας ενδέχεται να κοστίσει ακριβά, αν οι οικονομίες τους δεν συμπεριφέρθηκε ως μία και δεν θα μπορούσε εύκολα να ρυθμίσει με άλλους τρόπους. Πόσο καλά οι λειτουργίες της ευρωζώνης θα εξαρτηθεί από πόσο στενά θα μοιάζει με αυτό που οι οικονομολόγοι καλούν μια βέλτιστη νομισματική περιοχή. Όταν το ευρώ οικονομίες δεν αναπτύσσονται από κοινού, μια κοινή νομισματική πολιτική κινδυνεύει να είναι πολύ χαλαρό για μερικούς και πάρα πολύ σφιχτά για τους άλλους. Εάν ναι, εκεί μπορεί να πρέπει να είναι μεγάλες μεταφορές χρηματικών ποσών από περιοχές που κάνει καλά σε εκείνοι κάνουν άσχημα. Αλλά εάν εξακολουθούν να υφίστανται τις συνέπειες των κρίσεων, η δημοσιονομική μεταφορές θα καθυστερήσει απλώς την ημέρα της αναμέτρησης, σε τελική ανάλυση, οι μισθοί ή άνθρωποι (ή και τα δύο) θα πρέπει να στρέψουμε. Κατά τα πρώτα χρόνια, το ευρώ σημείωσε απότομη πτώση έναντι του δολαρίου, αν και ανακτήθηκαν κατά τη διάρκεια τα τέλη του 2002. Υποτονική ανάπτυξη ορισμένων ευρωπαϊκών οικονομιών που οδήγησε σε έντονες πιέσεις για μειώσεις των επιτοκίων, και το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης που παραβιάζονται, και αν δεν διαλυθεί. Ακόμα κι έτσι, από το 2003 12 χώρες είχαν υιοθετήσει το ευρώ, με την προσδοκία της περισσότερο για να ακολουθήσει μετά τη διεύρυνση της ΕΕ σε 25 μέλη το 2004.