Ένας όρος που αρχικά άρχισε να χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη Ζωγραφική από τους καλλιτέχνες αφηρημένη εξπρεσιονιστικής Jackson Pollock, Willem de Kooning, Franz Kline, Robert Motherwell, Hans Hofmann και άλλοι. Αυτό που είχαν από κοινού ήταν η εφαρμογή της ζωγραφικής στην ελεύθερη σαρωτικές κινήσεις με το πινέλο. Πόλοκ στην υπόθεση το πινέλο μπορεί να είναι ένα αποξηραμένα ή ένα ραβδί, στο χρώματος και να καταθέσει πάνω από τον καμβά. Έριξε επίσης απευθείας από το δοχείο. Η ιδέα ήταν ότι ο καλλιτέχνης σωματικά θα ενεργήσει από την εσωτερική ωθήσεις και ότι κάτι του συναίσθημα ή την κατάσταση του νου θα διαβάζονται από το πρόγραμμα προβολής με τα σήματα της ζωγραφικής που προκύπτει. De Kooning έγραψε: μπορώ να βάψω με τον τρόπο αυτό διότι μου να τηρούν θέση όλο και περισσότερο τα πράγματα σε αυτό — δράμα, θυμό, τον πόνο, αγάπη — μέσα από τα μάτια σας καθίσταται και πάλι ένα συναίσθημα ή μια ιδέα. «Μια τέτοια προσέγγιση στη Ζωγραφική έχει τις ρίζες της στο Εξπρεσιονισμός και αυτοματισμό (ιδίως η ζωγραφική του Joan Miró). Στην ιστορία του 1970, Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός, Irvine Sandler διακρίνονται δύο κλάδους του κινήματος, το «ζωγράφοι χειρονομία' και το 'χρώμα πεδίο' ζωγράφοι. Ο gestural όρος έφτασε να εφαρμοστούν σε κάθε Ζωγραφική γίνει με αυτόν τον τρόπο.