Μια πρόταση άμυνας του ΝΑΤΟ που έγινε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2012 στο Σικάγο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, συγκεντρώνοντας περιουσιακά στοιχεία από τα κράτη μέλη, ώστε να δημιουργηθούν πιο ισχυρές δυνατότητες άμυνας. Το πρόγραμμα έχει ως στόχο να διατηρήσει την στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ αφήνοντας τα μέλη χώρες να κάνουν περισσότερα με λιγότερους από κοινού πόρους που διατίθενται για την άμυνα στην εποχή της λιτότητας.

Μαζί, τα 27 μέλη του ΝΑΤΟ εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες δαπανούν 300 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για την άμυνα, αλλά το σύνολο είναι πολύ μικρότερο από το άθροισμα των μερών. Όπως καταδεικνύεται στις συγκρούσεις του Αφγανιστάν και της Λιβύης, παρά την ύπαρξη περισσότερο από 1,5 εκατομμυρίων ανδρών και γυναικών σε ενιαία και συνεχή λειτουργία εκατοντάδων ή ακόμα και χιλιάδων αεροσκαφών, δεξαμενών, τα πλοία και τα ελικόπτερα, είναι πολύ δύσκολο να αναπτύξουν και να διατηρήσουν ακόμη και μια μέτρια μεγέθους δύναμη του ΝΑΤΟ. Σε βασικούς τομείς όπως εναέρια κυκλοφορία με μονοθέσιο αεροσκάφος, μη επανδρωμένα οχήματα, ηλεκτρονικού πολέμου και όπλα ακριβείας, η Συμμαχία έχει διαπιστώσει και συνεχή ελλείμματα. Εν μέρει, αυτό είναι σε συνάρτηση με κάθε μέλος της Συμμαχίας που ως πλήρως κυρίαρχο έθνος αγοράζει λίγο πολύ αυτό που θέλει και να επιλέξει αν πρέπει ή όχι να συμμετάσχουν σε μια λειτουργία.