Η δεσπόζουσα θεωρία οικονομικών από τον 18ο αιώνα έως τον 20ό αιώνα, όταν αυτό εξελίχθηκε σε νεοκλασικά οικονομικά. Των κλασσικών οικονομολόγων, που περιελάμβανε Adam Smith, David Ricardo και του Τζον Στιούαρτ Μιλλ, πίστευε ότι η επιδίωξη της ατομικό προσωπικό συμφέρον που παράγεται το μεγαλύτερο δυνατό οικονομικό όφελος για την κοινωνία στο σύνολό της μέσω της δύναμης του αόρατου χεριού. Πίστευαν επίσης ότι μια οικονομία βρίσκεται πάντα σε ισορροπία, ή κινείται προς την κατεύθυνση αυτή. Ισορροπία εξασφαλίστηκαν στην αγορά εργασίας από κινήσεις στους μισθούς και στην αγορά κεφαλαίων από τις μεταβολές των επιτοκίων. Το ενδιαφέρον ποσοστό εξασφαλίζεται ότι οι συνολικές εξοικονομήσεις σε μια οικονομία ήταν ίση με τη συνολική επένδυση. Σε ανισορροπία, υψηλότερα επιτόκια ενθαρρύνονται πιο εξοικονόμηση και λιγότερο επενδύσεις, και χαμηλότερα ποσοστά σήμαινε λιγότερο εξοικονόμηση και περισσότερες επενδύσεις. Όταν η ζήτηση για εργασία αυξήθηκαν ή μειώθηκαν, μισθοί θα επίσης αυξάνεστε ή πέφτετε να κρατήσει το εργατικό δυναμικό στην πλήρη απασχόληση. Στην δεκαετία του 1920 και του 1930, John Maynard Keynes επίθεση μερικές από τις βασικές πεποιθήσεις της κλασικής και νεοκλασικά οικονομικά, που έγινε όχι του συρμού. Ειδικότερα, υποστήριξε ότι το επιτόκιο ήταν καθορίζονται ή επηρεάζονται από τις κερδοσκοπικές ενέργειες των επενδυτών σε ομόλογα και ότι οι μισθοί παρέμειναν άκαμπτη προς τα κάτω, έτσι ώστε αν έπεσε η ζήτηση για εργασία, το αποτέλεσμα θα είναι αύξηση της ανεργίας και όχι φθηνότερα εργαζομένων.