Με μάι γενική έννοια κάθε μουσικό κομμάτι ή γραπτό, ή ιαδήποτε ζωγραφική ή γλυπτική, μπορεί να αναφέρεται ως σύνθεση. Πιο ειδικά, ο όρος αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο ένας καλλιτέχνης 'εχει ρυθμίσει τα στοιχεία της εργασίας ώστε να τα φέρει σε μία ικανοποιητική σχέση στον καλλιτέχνη και, ασ ελπίζουμε τον θεατή. Στην τέχνη της κλασσικής παράδοσης, οι συνθέσεις τριγώνων ή πυραμίδων χρησιμοποιούνταν επειδή δημιουργούσαν μία αίσθηση ισορροπίας και αρμονίας ρυθμίζοντας τις φιγούρες σε μία παντελώς γεωμετρική δομή. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως παράδειγμα στην απολύτως κωνική ομάδα των ζώων στον Τζωρτζ Σταμπ Μαρ και Φόουλ. Η ιδέα της σύνθεσης όπως η πρσαρμογή των σχέσεων των στοιχείωντης εργασίας εντός των ορίων του καμβά, παρέμειναν αδιαφιλονείκητα με΄σα στις αναταραζχές των πρώιμων σύγχρονων κινημάτων όπως Κυβισμός και αφηρημένη τέχνη. Μετά στο τέλος της δεκαετίας του 1940, ο Αμερικανός Εξπρεσιονιστής ζωγράφος, Τζακσον Πόλλοκ, εισήγαγε ό,τι εμελλε να αποκαλεστεί παντελής σύνθεση, και η παραδοσιακή αντίληψη έγινε γνωστή ως συγγενική σύνθεση. Ωστόσο, ο Πόλλοκ ακόμα γενικά φαίνεται να συνθέτει πάνω στον καμβά. Αλλα την ίδια στιγμή, ο εξπρεσσιονσιτής της Αφηρημένης τέχνης Μπάρνεττ Νιούμαν άρχισε να κάνει πίνακεσ στους οποίους μεγάλα μπλοκ χρώματος εκτείνονταν από την κορυφή προς την βάση του καμβά. Αυτά ήταν συναφή στο σημείο που οι αναλογίες των χρωμάτων ήταν προσαρμοσμένες το ένα στο άλλο, αλλά από πλευράς σύνθεσης ριζικά στο ότι τα μπλοκ χρώματος απλώς εκτείνονταν από την κορυφή προς την βάση του καμβά τον οποίον ο Νιουμαν επί τούτου άφηνε απλαισίωτο. Ηταν ο Φρανκ Στέλλα στα τέλη του 1950 που κατάφερε να κάνει μια σύνθεση που ήταν όλη ενιαία σπάζοντας τα όρια του καμβά.