Το dead-beat διαφυγής αποδίδεται σε George Graham και ήταν εισαχθε c. 1730. Διαφυγής αυτό δίνει άριστα αποτελέσματα για μεγάλες χρονικές περιόδους τοποθετημένου επί καλοφτιαγμένο ρολόγια. Το κλείδωμα πρόσωπα αποτελούν τόξα των κύκλο με κέντρο στον άξονα του προσωπικού παλέτα. Το impulsing είναι παρόμοια δράση με την άγκυρα διαφυγής, αλλά μεταξύ παρορμήσεις τη ρόδα διαφυγών παραμένει στάσιμο, κλειδωμένη στα πρόσωπα στην παλέτα. Αυτό διαφυγής είναι ταιριάζει θαυμάσια με βάρος με γνώμονα longcase ρυθμιστικών αρχών. Για την άνοιξη-driven ρολόγια, το μισό dead-beat διαφυγής είναι πιο κατάλληλο. Σε αυτό το διαφυγής, σχηματίζονται τα κλειδώματος πρόσωπα να παράσχει μία ποσότητα της ανάκρουσης κρίνεται από τον κατασκευαστή για την αντιμετώπιση τυχόν αλλαγές σε κινητήρια δύναμη που πρέπει να συμβεί σε ένα άνοιξη-driven ρολόι, όπως η αντίσταση που προσφέρονται από την ανάκρουση εξουδετερώνει την αύξηση σε τόξο εκκρεμές που συμβαίνει όταν περισσότερα κινητήρια δύναμη είναι διαθέσιμα, και το αντίστροφο. Προς το τέλος του 18ου αιώνα Benjamin Vulliamy εισήγαγε μια παραλλαγή του dead-beat απόδρασης, στην οποία η γωνία μεταξύ των σκελών των παλετών είναι διευθετήσιμο με μια βίδα.