Προστασία για τις αποταμιεύσεις σας, σε περίπτωση που πάει προτομή τράπεζά σας. Ρυθμίσεις διαφέρουν σε όλο τον κόσμο, αλλά στις περισσότερες χώρες ασφάλισης των καταθέσεων είναι απαιτείται από την κυβέρνηση και να πληρώνονται από τις τράπεζες (και, τελικά, τους πελάτες τους), που συνεισφέρει ένα μικρό κομμάτι των στοιχείων του ενεργητικού τους σε μια κεντρική, συνήθως κυβέρνηση-run, ασφαλιστικό ταμείο. Αν μια τράπεζα από προεπιλογή, αυτό το Ταμείο εγγυάται καταθέσεις των πελατών, τουλάχιστον μέχρι ένα ορισμένο ποσό. Με τον καθησυχασμό των τραπεζών τους πελάτες ότι τα μετρητά τους προστατεύεται, ασφάλισης των καταθέσεων έχει ως στόχο να αποτρέψει τους από πανικό και προκαλώντας ένα τρέξιμο Τράπεζα, και με αυτόν τον τρόπο μειώνει το συστημικό κίνδυνο. Κράτη-συνδεμένος εισήγαγε το 1933, μετά ενός πανικού Τράπεζας μαζική οδήγησε στην ευρέως διαδεδομένη πτώχευση, εμβάθυνση της ύφεσης. Ασφάλιση το μειονέκτημα της κατάθεσης είναι ότι δημιουργεί ένα ηθικού κινδύνου. Από μονωτικό καταθετών από τις προεπιλογές, ασφάλισης των καταθέσεων μειώνει τους κίνητρο να παρακολουθεί στενά την τράπεζες. Επίσης τράπεζες να ριψοκινδυνέψουν περισσότερο, ασφαλείς γνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας χρηματοδοτούμενο από το κράτος για να πιάσει τους αν πέφτουν. Υπάρχουν δεν εύκολες λύσεις σε αυτόν τον κίνδυνο ηθική. Μία προσέγγιση είναι να παρακολουθεί τι κάνετε τράπεζες πολύ στενά. Αυτό είναι πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη, κυρίως λόγω του υψηλού κόστους. Άλλο είναι να εξασφαλίζεται κεφαλαιακή επάρκεια, απαιτώντας τράπεζες να θέσει κατά μέρος, ακριβώς σε περίπτωση, προσδιοριζόμενα ποσά κεφαλαίου όταν παίρνουν σχετικά με διαφορετικά ποσά του κινδύνου. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να συρρικνωθεί το κράτος δίχτυ ασφαλείας, με διαχωρισμό των τραπεζών σε δύο τύπους: super-safe, κυβέρνηση-ασφαλισμένου "στενό τράπεζες" που κολλήσει σε παραδοσιακές δραστηριότητες και να επενδύσουν μόνο σε ασφαλή περιουσιακών στοιχείων, και ανασφάλιστο ιδρύματα, «ευρεία τράπεζες», που μπορεί να κυμαίνεται ευρέως κάτω από ένα πολύ ελαφρύτερο ρυθμιστικό σύστημα. Αποταμιευτές που επένδυσαν σε μια ευρεία Τράπεζα θα κερδίσετε πιθανώς πολύ υψηλότερες επιστροφές επειδή αυτό θα μπορούσε να επενδύσουν σε πιο επικίνδυνες περιουσιακών στοιχείων, αλλά επίσης θα χάσουν τους πουκάμισα αν αυτό χρεωκόπησε. Ακόμα μια άλλη πιθανή απάντηση είναι να απαιτούν κάθε τράπεζα για τη χρηματοδότηση της ένα μικρό μέρος του ενεργητικού του πουλώντας εξαρτημένο χρέος σε άλλα όργανα, υπό τον όρο ότι η απόδοση σε αυτό το χρέος δεν πρέπει να είναι πάνω από τόσα πολλά (ας πούμε 50) μονάδες βάσης υψηλότερο από το επιτόκιο για ένα αντίστοιχο μέσο μηδενικού κινδύνου. Χρέος μειωμένης εξασφάλισης (ανασφάλιστα πιστοποιητικά καταθέσεων) είναι απλά junior χρέους. Κατόχους της είναι στο πίσω μέρος της ουράς για τα χρήματά τους, αν η Τράπεζα παίρνει στο πρόβλημα και να έχουν το δίχτυ ασφαλείας. Επενδυτές θα αγοράσει εξαρτημένο χρέος σε απόδοση αρκετά κοντά το επιτόκιο μηδενικού κινδύνου, μόνο αν είναι σίγουρο ότι η Τράπεζα είναι χαμηλού κινδύνου. Να πουλήσει το χρέος, η Τράπεζα θα πρέπει να πείσει την ενημέρωση των επενδυτών αυτό. , Αν αυτό δεν μπορεί να πείσει τους δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αυτό εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι οι τραπεζίτες γνωρίζουν περισσότερα για τραπεζική από ό, τι τους επόπτες. Ζητά τράπεζες δεν πρέπει να είναι καλοί πολίτες, αλλά να κοιτάζουμε μόνο τα κέρδη τους. Σε αντίθεση με το ισχύον καθεστώς, εκμεταλλεύεται όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες και σωστά, στοιχίζει κίνητρα όλων. Αυτή η έξυπνη ιδέα πρώτα δοκιμάστηκε στην Αργεντινή, όπου έγινε θύμα της χώρας, οικονομική, τραπεζική και πολιτική κρίση του 2001-02, πριν είχε πραγματικά μια ευκαιρία να αποδείξει ότι.