Η τιμή στην οποία ένα νόμισμα μπορεί να μετατραπεί σε ένα άλλο. Όλα αυτά τα χρόνια, οικονομολόγοι και πολιτικοί συχνά έχουν αλλάξει τα μυαλά τους για το αν είναι μια καλή ιδέα να προσπαθήσει να διατηρήσει σταθερά την συναλλαγματική ισοτιμία μιας χώρας, αντί να αφήστε το να αποφασίζονται από τις δυνάμεις της αγοράς. Για δύο δεκαετίες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πολλά από τα κύρια νομίσματα που καθορίστηκαν στο πλαίσιο της συμφωνίας του Bretton Woods. Κατά τις επόμενες δύο δεκαετίες, ο αριθμός των νομισμάτων που επιτρέπεται να επιπλέουν αυξάνεται, παρά το γεγονός ότι στα τέλη του 1990 ένας αριθμός των ευρωπαϊκών νομισμάτων καθορίστηκαν μόνιμα κάτω από την οικονομική και Νομισματική Ένωση και ορισμένες άλλες χώρες καθιέρωσε ένα καθεστώς νομισματικού συμβουλίου. Όταν κεφαλαίου μπορεί να ρέει εύκολα σε όλο τον κόσμο, οι χώρες δεν μπορεί να καθορίσει τους συναλλαγματική ισοτιμία και την ίδια στιγμή διατηρούν μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική. Πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της εμπιστοσύνης και της σταθερότητας εφόσον από μια σταθερή ανταλλαγή ποσοστό και τον έλεγχο της πολιτικής επιτοκίων που προσφέρονται από την κυμαινόμενη συναλλαγματική ισοτιμία. Εκ πρώτης όψεως, σε έναν κόσμο της κινητικότητας του κεφαλαίου, μια πιο ευέλικτη συναλλαγματική ισοτιμία φαίνεται το καλύτερο στοίχημα. Ένα κυμαινόμενο νόμισμα θα αναγκάσει στις επιχειρήσεις και τους επενδυτές για να καλυφθεί έναντι διακυμάνσεων, δεν τους νηνεμία σε μια ψεύτικη αίσθηση της σταθερότητας. Θα πρέπει να κάνει πιο επιφυλακτικοί για δάνεια ξένων τραπεζών. Την ίδια στιγμή δίνει την επιλογή επινόηση τη δική τους νομισματική πολιτική για τη χάραξη πολιτικής. Αλλά κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα: κατά τη μετακίνηση από μια ισορροπία στο άλλο, νομίσματα υπέρβαση και να γίνει εξαιρετικά ασταθείς, ειδικά αν τα μεγάλα ποσά κεφαλαίων που ρέει προς ή από μια χώρα. Αυτή η αστάθεια έχει πραγματικό οικονομικό κόστος. Να έχετε τα καλύτερα των δύο κόσμων, πολλές αναδυόμενες οικονομίες έχουν δοκιμάσει μια υβριδική προσέγγιση, χαλαρά σύνδεση τους συναλλαγματική ισοτιμία μόνο ξένο νόμισμα, όπως το δολάριο, ή σε ένα καλάθι των νομισμάτων. Αλλά το νόμισμα κρίσεις του τέλη της δεκαετίας του 1990, και την αποτυχία του Συμβουλίου νόμισμα της Αργεντινής, οδήγησε πολλοί οικονομολόγοι στο συμπέρασμα ότι, αν όχι μια νομισματική ένωση, όπως το ευρώ, η καλύτερη πολιτική μπορεί να είναι να έχουν ένα ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.