Η πράξη της critiquing θεσμικό όργανο ως καλλιτεχνική πρακτική, ο φορέας που είναι συνήθως ένα μουσείο ή μια γκαλερί τέχνης. Θεσμικές κριτική ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας 1960 όταν καλλιτεχνών άρχισε να δημιουργήσετε τέχνης σε απάντηση των θεσμικών οργάνων που αγοράζονται και επέδειξαν την εργασία τους. Του στο το 1960 το ίδρυμα τέχνης ήταν συχνά αντιληπτή ως ένα μέρος του «πολιτιστική τοκετού», και ως εκ τούτου κάτι να επιτεθούν αισθητικά, από πολιτική άποψη και θεωρητικά. Hans Haacke είναι ένα υποχωρούν θεσμική κριτική, ιδιαίτερα στόχευση χρηματοδότηση και δωρεές σε μουσεία και πινακοθήκες. Το 1971, το Μουσείο Wallraf-Richartz, Κολωνία απέρριψε το έργο του Μανέ-Projekt 74 από έναν από τους δείχνει. Το έργο ήταν που συνδέονται με τα μουσεία πρόσφατη απόκτηση του Εντουάρ Μανέ συμμορία των σπαραγγιών και λεπτομερείς η προέλευση του χρωματισμού και Ναζί φόντο του δωρητή. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 έγινε μια μόδα για κρίσιμης σημασίας συνομιλίες που θα πραγματοποιηθεί με επιμέλεια και διευθυντές εντός πινακοθήκες τέχνης και ότι επικεντρώνεται το ίδιο θέμα, καθιστώντας το όργανο, όχι μόνο το πρόβλημα, αλλά και η λύση. Αυτό έχει αλλάξει η φύση των θεσμικών κριτική, κάτι που αντικατοπτρίζεται στην τέχνη των Carey νέων, ο οποίος εκτιμά αυτό το δίλημμα.