Neo-Impressionism είναι ειδική ονομασία που δίνεται για το Post-Impressionist έργο του Seurat και Signac και τους οπαδούς τους. Τόσο Καμίλ και Lucien Pissarro, είχε μια φάση Neo-Impressionist και την εργασία τους συνέχισε να φέρουν ισχυρή ίχνη του στυλ. Neo-Impressionism χαρακτηρίζεται από τη χρήση της τεχνικής της Divisionist (συχνά ευρέως αλλά ανακριβώς ονομάζεται pointillism, ένας όρος αποφύγει Signac). Divisionism, προσπάθησε να θέσει σε Impressionist ζωγραφικής του φωτός και του χρώματος σε επιστημονική βάση με χρήση οπτικών μείγμα των χρωμάτων. Αντί της ανάμειξης χρώματα στην παλέτα, γεγονός που μειώνει την ένταση, τα στοιχεία του πρωτεύοντος-χρώμα του κάθε χρώματος τοποθετήθηκαν χωριστά στον καμβά με μικροσκοπικά dabs έτσι θα συνδυάζουν στο μάτι του θεατή. Οπτικώς μεικτών χρωμάτων μετακίνηση προς το λευκό, έτσι ώστε αυτή η μέθοδος έδωσε μεγαλύτερη φωτεινότητα. Η τεχνική αυτή καθορίστηκε με βάση τις θεωρίες του χρώματος του M-E Σεβρέλ, στον couleurs des των οποίων De la loi du Κοντράστε simultanée (για το δίκαιο της την ταυτόχρονη αντίθεση χρωμάτων) δημοσιεύθηκε στο Παρίσι το 1839 και είχε αυξανόμενη επίπτωση στην γαλλική ζωγράφοι από τότε και στο εξής, ιδίως στα ιμπρεσιονιστών και Post-Impressionists γενικά, καθώς και το Neo-Impressionists.