Μια ατμοσφαιρική ιόντων του τύπου που έχει τη μεγαλύτερη κινητικότητα και ως εκ τούτου, συλλογικά, είναι το κύριο παράγοντα της ατμοσφαιρική αγωγιμότητα. Η ακριβής φύση το μικρό ιόντων έχει ποτέ πλήρως διευκρινιστεί, αλλά πολύ στοιχεία δείχνουν ότι ο καθένας είναι μεμονωμένα φορτισμένη ατμοσφαιρική μόριο (ή σπάνια, ενός ατόμου) για το οποίο διατηρούνται μερικά άλλα ουδέτερα μορίων από η ηλεκτρική έλξη κεντρική ιονισμένη του μορίου. Εκτιμήσεις του αριθμού των δορυφορικών μορίων είναι τόσο υψηλές όσο δώδεκα. Όταν διατηρημένη σχηματίζονται από οποιαδήποτε πολλές ατμοσφαιρικές ιονισμού διεργασίες, μικρές ιόντα χρεώνονται πιθανώς μεμονωμένα μορίων, αλλά μετά από έναν αριθμό προσκρούσεις με ουδέτερο μορίων να αποκτήσουν (στην πραγματικότητα, σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου) τους συμπλέγματος των δορυφόρων. Ακόμη και με αυτές τις δορυφόρους συμπλέγματος σχετικά με την κεντρική χρεώνονται μορίων, την κινητικότητα των ιόντων του συγκροτήματος που προκύπτει είναι της τάξης των 10 ⁴ φορές μεγαλύτερο από εκείνο των μεγάλων ιόντων. Αρνητικό μικρές ιόντα παρουσιάζουν ελαφρά μεγαλύτερη κινητικότητα από θετική μικρές ιόντα, 1. 9 Χ 10 ⁻⁴ m s ⁻¹ ανά βολτ cm ⁻¹ είναι χαρακτηριστική του αρνητική και 1. 4 × 10 ⁻⁴ μ s ⁻¹ ανά βολτ m ⁻¹ είναι τυπικά θετική μικρές ιόντων σε ξηρού αέρα στο επίπεδο της θάλασσας. Μικρών ιόντα μπορεί να εξαφανιστεί, είτε με άμεση ανασυνδυασμού, ενώ παράλληλα δίδαξε φορτισμένη μικρές ιόντα ή με συνδυασμό με ουδέτερο Aitken πυρήνες στα νέα μεγάλη ιόντα μορφή, είτε από συνδυασμό με μεγάλο ιόντα αντίθετο πρόσημο. Η συγκέντρωση των μικρών ιόντα κοντά στο επίπεδο της θάλασσας είναι συνήθως περίπου 5 × 10 ⁻⁴ κάθε συμβόλου ανά m ³, τόσο επί των ωκεανών, όσο και επί γης. Η συγκέντρωση αυτή αυξάνει με το υψόμετρο, και σε 18 km είναι περίπου 10 ⁻³ ανά ³ m.