Πρόκειται για μια εφεύρεση ενός κυκλώματος αποτελεσματικής μείωσης θορύβου από τον Ray Dolby τη δεκαετία του 1960, που έφερε τη Dolby Laboratories στο προσκήνιο και οδήγησε στη σημερινή επιτυχία. Αυτό το κύκλωμα εξελίχθηκε στη μείωση θορύβου Dolby Type A, η οποία έγινε δημοφιλής στο χώρο των επαγγελματικών αναλογικών εγγραφών σε κασέτα, πριν την άφιξη των ψηφιακών εγγραφών. Τα περισσότερα αναλογικά μέσα εγγραφής παράγουν θόρυβο περιβάλλοντος, συνήθως λευκό θόρυβο. Η απλή λύση θα ήταν να ενισχυθούν οι μέσες και άνω συχνότητες κατά την εγγραφή και, έπειτα, η αποκοπή τους στην αναπαραγωγή, κόβοντας κατά συνέπεια και το σφύριγμα. Αυτό όμως οδηγεί σε προβλήματα υπερφόρτωσης. Τα συστήματα μείωσης θορύβου Dolby βασίζονται στο εφέ κάλυψης των ήχων. Αν το σήμα ήταν δυνατό, το σφύριγμα θα ήταν εξαιρετικά κακό ούτως ή άλλως. Επομένως, το σύστημα Dolby παρακολουθούσε τη στάθμη του σήματος, χωρίς να επεμβαίνει σε αυτό όταν ήταν ισχυρό, εισάγοντας όμως το σύστημα ενίσχυσης/αποκοπής στην περίπτωση που το σήμα ήταν χαμηλό. Η μείωση θορύβου Dolby εισήλθε στην πορεία στο χώρο του εξοπλισμού ευρείας κατανάλωσης με τη μορφή των συστημάτων Dolby B, C και S, τα οποία λειτουργούν όλα με παρόμοιο τρόπο. Το Dolby B συγκεκριμένα ήταν εκείνο που επέτρεψε στην κασέτα compact να εδραιωθεί ως το κύριο μέσο. Το Dolby HX, το οποίο εμφανίζεται επίσης σε πρόσφατα κασετόφωνα, δεν πρέπει να συγχέεται με τα συστήματα μείωσης θορύβου.