Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα η Paris, France, έγινε το κέντρο της ισχυρή εθνική Σχολή ζωγραφική και τη γλυπτική, η οποία πιστοποιείται με τις θεαματικά καινοτομίες του ιμπρεσσιονισμού και Μεταϊμπρεσιονισμός. Ως αποτέλεσμα, τα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα Παρίσι κατέστη πόλος έλξης για καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο και η εστίαση του κύριου υπόχρεου καινοτομίες της μοντέρνας τέχνης, κυρίως ο Φωβισμός, ο Κυβισμός, αφηρημένη τέχνη και ο σουρεαλισμός. Ο όρος Σχολής του Παρισιού μεγάλωσε να περιγράψει αυτό το φαινόμενο. Το δίδυμο φυλάρχων (σεφ d'école) ήταν Pablo Picasso που εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι από την εγγενή Ισπανία το 1904 και το γάλλο Ανρί Ματίς. Επίσης το 1904, ο πρωτοπόρος σύγχρονη γλύπτης Constantin Brancusi έφτασε στο Παρίσι από τη Ρουμανία, και το 1906 ο ζωγράφος και γλύπτης Αμεντέο Μοντιλιάνι από την Ιταλία. Chaïm Soutine έφτασαν από τη Ρωσία το 1911. Ο Ρώσος ζωγράφος Marc Chagall που έζησε στο Παρίσι από το 1910-14 και στη συνέχεια ξανά από το 1923-39 και του 1947-9, μετά την οποία μετακόμισε στη Νότια Γαλλία. Η ολλανδική πρωτοπόρος της καθαρής αφηρημένη Ζωγραφική, Piet Μοντριάν, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1920 και Βασίλι Καντίνσκι το 1933. Το αποκορύφωμα της η Σχολή του Παρισιού τερματίστηκε από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αν και ο όρος συνέχισε να χρησιμοποιείται για την περιγραφή των καλλιτεχνών του Παρισιού. Ωστόσο, από περίπου 1950 της δεσπόζουσας θέσης που παραχώρησε με την αύξηση της Σχολής Νέα Υόρκη.