Η πρώτη χρήση της ψηφιακής τέχνης όρος ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν οι μηχανικοί υπολογιστών επινόησε ένα πρόγραμμα ζωγραφικής που χρησιμοποιήθηκε από τον πρωτοποριακό ψηφιακό καλλιτέχνη Harold Cohen. Αυτό έγινε γνωστό ως AARON, ένα ρομποτικό μηχάνημα σχεδιασμένο να κάνει μεγάλα σχέδια για τα φύλλα χαρτιού τοποθετούνται στο δάπεδο. Από αυτό αρχές επιδρομή σε τεχνητή νοημοσύνη, Cohen συνέχισε να τελειοποιήσουν το πρόγραμμα AARON, καθώς η τεχνολογία γίνεται πιο εξελιγμένα. Ψηφιακή τέχνη μπορεί να είναι υπολογιστή που δημιουργούνται, σαρωθεί ή που χρησιμοποιεί ένα δισκίο και ένα ποντίκι. Στη δεκαετία του 1990, χάρη στις βελτιώσεις στην ψηφιακή τεχνολογία, κατέστη δυνατόν να κατεβάσετε βίντεο επάνω υπολογιστές, επιτρέποντας καλλιτέχνες να χειριστείτε τις εικόνες που είχε γυρίστηκε με μια βιντεοκάμερα. Αυτό έδωσε καλλιτέχνες μια δημιουργική ελευθερία δοκιμάσει ποτέ πριν με την ταινία, που τους επιτρέπει να αποκοπή και επικόλληση εντός κινούμενες εικόνες για να δημιουργήσετε κολάζ οπτική. Τον τελευταίο καιρό κάποια ψηφιακή τέχνη έχει γίνει διαδραστική, επιτρέποντας το κοινό ένα ορισμένο ποσό του ελέγχου πάνω από την τελική εικόνα.