Μπορεί να οριστεί ως τέχνη από γυναίκες καλλιτέχνες γίνονται συνειδητά λόγω της φεμινιστικής τέχνης θεωρία εξέλιξης από περίπου ως το 1970. Το 1971 ο ιστορικός τέχνης Linda Nochlin δημοσίευσε μια πρωτοποριακή δοκίμιο «Γιατί έχουν εκεί ήταν όχι μεγάλη καλλιτέχνιδες;». Σε αυτό εξέτασε οι κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες που εμπόδιζε Ταλαντούχες γυναίκες από το να επιτύχουμε το ίδιο καθεστώς με τους άνδρες συναδέλφους τους. Από τη δεκαετία του 1980 οι ιστορικοί τέχνης όπως Griselda Πόλοκ και Rozsika Parker επρόκειτο περαιτέρω, να εξετάσει τη γλώσσα της ιστορίας της τέχνης, με τους όρους των φύλων-φορτωμένο όπως το old master και αριστούργημα. Αμφισβήτηση ως προς τη δεσπόζουσα θέση της το γυναικείο γυμνό σε δυτικών κανόνι, ζητώντας γιατί άνδρες και γυναίκες εκπροσωπούνται τόσο διαφορετικά. Το 1972 το βιβλίο τρόπους βλέποντας την μαρξιστική κριτικός John Berger είχε συνάψει» άνδρες Κοιτάξτε τις γυναίκες. Γυναίκες οι ίδιοι να εξεταστούν παρακολουθούν». Με άλλα λόγια δυτική τέχνη αναπαράγει τις άνισες σχέσεις ήδη ενσωματωμένο στην κοινωνία. Φεμινιστικής τέχνης ακολούθησε μια παρόμοια τροχιά. Σε αυτό είναι μερικές φορές γνωστό ως το πρώτο κύμα φεμινιστικής τέχνης, καλλιτέχνιδες revelled από μόνες στην γυναικεία εμπειρία, εξερεύνηση κολπική εικόνες και εμμηνορροϊκού αίματος, ως θεά στοιχεία που παρουσιάζουν γυμνό και προκλητικά χρήση μέσων όπως η κεντητική που είχε θεωρηθεί «γυναικεία δουλειά». Ένα από τα μεγάλα εμβληματικά έργα αυτής της φάσης της φεμινιστικής τέχνης είναι το πάρτι της Judy Chicago, 1974-79. Αργότερα φεμινιστική καλλιτεχνών απέρριψε αυτήν την προσέγγιση και προσπάθησε να αποκαλύψει την προέλευση των ιδεών μας της θηλυκότητας και της γυναικείας φύσης. Ακολούθησαν την ιδέα της θηλυκότητας ως μια μεταμφίεση — ένα σύνολο από ενέχει ενέκρινε τις γυναίκες να είναι σύμφωνες με τις κοινωνικές προσδοκίες της γυναικείας φύσης.