Κυβέρνηση-επέβαλε περιορισμούς σχετικά με την ικανότητα του κεφαλαίου να κινηθεί μέσα ή έξω από μια χώρα. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τα όρια για τις ξένες επενδύσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές μιας χώρας, στις άμεσες επενδύσεις από ξένους σε επιχειρήσεις ή ιδιοκτησία, καθώς και των κατοίκων εσωτερικού επενδύσεων στο εξωτερικό. , Έως ότου οι έλεγχοι κεφαλαίου του 20ου αιώνα ήταν ασυνήθιστο, αλλά πολλές χώρες τους επιβλήθηκε στη συνέχεια. Μετά από το τέλος ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μόνο Ελβετία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες ενέκρινε ανοικτή κεφαλαιακών καθεστώτων. Άλλες πλούσιες χώρες να διατηρηθεί αυστηρούς ελέγχους και πολλοί τους έκανε πιο σκληρή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970. Αυτό άλλαξε τη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες διαλυθεί ΧΕΙΡΙΣΤΗΡΙΩΝ κεφαλαίου. Το μοτίβο ήταν μοιρασμένες στις αναπτυσσόμενες χώρες. Λατινοαμερικάνικες χώρες που επιβάλλονται σε πολλά από αυτά κατά τη διάρκεια της κρίσης του χρέους της δεκαετίας του 1980, τότε διαλυθεί τα περισσότερα από αυτά από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά. Ασιατικές χώρες άρχισε να χαλαρώσει τους διαδεδομένη κεφαλαίων στη δεκαετία του 1980 και έκανε έτσι πιο γρήγορα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Στις αναπτυγμένες χώρες, υπήρχαν δύο κύριοι λόγοι γιατί ήρθησαν οι κύριοι έλεγχοι: ελεύθερες αγορές έγινε πιο μοντέρνα και χρηματοδότες έγινε έμπειροι στην εξεύρεση τρόπων γύρω από τους ελέγχους. Αναπτυσσόμενες χώρες αργότερα ανακάλυψε ότι ξένα κεφάλαια θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν ρόλο στη χρηματοδότηση των εγχώριων επενδύσεων, από δρόμους στην Ταϊλάνδη σε συστήματα τηλεπικοινωνιών στο Μεξικό, και, επιπλέον, ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο συχνά με το πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο. Διαπίστωσαν, επίσης, ότι κεφαλαίων δεν λειτούργησε και είχε ανεπιθύμητες παρενέργειες. Στοιχεία ελέγχου Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 απέτυχε να κρατήσει πολλά χρήματα στο σπίτι και επίσης να αποθαρρύνει ξένες επενδύσεις. Η ασιατική οικονομική κρίση και η φυγή κεφαλαίων από τα τέλη του 1990 αναβίωσε το ενδιαφέρον στα κεφαλαίου στοιχεία ελέγχου, όπως ορισμένες ασιατικές κυβερνήσεις αναρωτηθεί αν η άρση των ελέγχων είχε τους άφησε ευάλωτες στις ιδιοτροπίες των διεθνών κερδοσκόπων, των οποίων τα χρήματα θα μπορούσε να ρεύσει από μια χώρα τόσο γρήγορα που κάποτε έρεε in. εκεί ήταν επίσης συζήτηση του «φόρου Tobin» στις βραχυπρόθεσμες κινήσεις κεφαλαίου, πρότεινε James Tobin, νικητής του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία. Ακόμη και έτσι, ως επί το πλείστον θεωρείται μόνο περιορισμένη ελέγχων στις βραχυπρόθεσμες κινήσεις κεφαλαίου, ιδιαίτερα κινήσεις από μια χώρα, και δεν αντιστράφηκε ευρύτερης διαδικασίας 20-year-old παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική ελευθέρωση.