Μία από τις κύριες κατηγορίες ή τα είδη της Δυτικής τέχνης. Ωστόσο, η εκτίμηση της φύσης για τους δικούς του λόγους και την επιλογή του ως αυτοτελούς μαθήματος για την τέχνη είναι ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο. Μέχρι το δέκατο έβδομο αιώνα τοπίο περιορίστηκε στο υπόβαθρο των έργων ζωγραφικής που πραγματεύονται κυρίως θρησκευτικά, μυθολογικά ή ιστορικά θέματα (ζωγραφική ιστορία). Στο έργο των ζωγράφων δέκατος-αιώνα Claude Λωρραίνη και Nicholas Poussin, φόντο το τοπίο άρχισε να κυριαρχεί τα θέματα της ιστορίας που αποτελούσαν τη δήθεν βάση για το έργο. Επεξεργασία τους από το τοπίο ωστόσο ήταν εξαιρετικά στυλιζαρισμένη ή τεχνητή: προσπάθησαν να επικαλεσθείτε το τοπίο της κλασσικής Ελλάδας και Ρώμης και το έργο τους έγινε γνωστή ως τοπίο. Στο ίδιο χρόνο ολλανδική τοπίο Ζωγράφοι όπως Jacob van Ruysdael αναπτυσσόταν μια πολύ πιο νατουραλιστικά μορφή της τοπιογραφίας, με βάση ό, τι έβλεπαν γύρω τους. Όταν, επίσης το δέκατο έβδομο αιώνα, η γαλλική ακαδημία διαβαθμισμένων τα είδη της τέχνης, αυτό τοποθέτησε τοπίο το τέταρτο κατά σειρά σπουδαιότητας από πέντε είδη. Ωστόσο, τοπιογραφία έγινε όλο και περισσότερο δημοφιλής μέσα από το δέκατο όγδοο αιώνα, αν και η κλασική ιδέα κυριαρχούσαν. Τον 19ο αιώνα, όμως, είδε μια αξιόλογη έκρηξη της τοπιογραφίας νατουραλιστικά, εν μέρει σε μειωτικές φαίνεται από την ιδέα ότι η φύση είναι μια άμεση εκδήλωση του Θεού, και εν μέρει από την αυξανόμενη αποξένωση του πολλοί άνθρωποι από τη φύση με την ανάπτυξη της βιομηχανοποίησης και της αστικοποίησης. Βρετανία που παράγονται δύο εκκρεμή συνεισφέροντες σε αυτό το φαινόμενο σε Τζον Κόνσταμπλ και επελέγη ο JMW Turner. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πέρασε στη Γαλλία, όπου στα χέρια του τοπίου ιμπρεσιονιστών ζωγραφική έγινε το όχημα για μια επανάσταση στη δυτική ζωγραφική (μοντέρνας τέχνης) και την παραδοσιακή ιεράρχηση των τα είδη κατέρρευσε.