Η παραδοσιακή λογική αναπτύχθηκε πρωτίστως από τον Αριστοτέλη και συστηματικοποιήθηκε(κατάτι διαφορετικά)από τις σχολές σκέψης του Μεσαίωνα. Εθεωρείτο,από τους περισσότερους στοχαστές μέχρι το τέλος σχεδόν του 19ου αιώνα,ότι τα πάντα υπόκεινται στην λογική (έως ότου,παραδείγματος χάριν,ο Γκόττλομπ Φρέγκε κυκλοφόρησε μία εκδοχή της μοντέρνας λογικής στο έργο του Συγγραφή Εννοιών(Εννοιογραφία-Begriffsschrift). Το συμπέρασμα της παραδοσιακής λογικής ήταν ότι όλες οι προτάσεις αποτελούνται από ένα υποκείμενο-κατηγορούμενο(αυστηρά,από το υποκείμενο+το συνδετικό ρήμα+κατηγορούμενο:παραδείγματος χάριν,πρώτα είναι τα σπονδυλωτά θηλαστικά). Αυτή η αποκλειστική έμφαση στο υποκείμενο-κατηγορούμενο θεωρείται ωστόσο παραπλανητική,και ο βασικός λόγος λανθασμένης μεταφυσικής από αρκετούς εκπροσώπους της μοντέρνας λογικής(και αντίστροφα για κάποιους κριτικούς της μοντέρνας λογικής). Η παραδοσιακή λογική ασχολείται με τα άμεσα και έμμεσα συμπεράσματα μεταξύ(υποκείμενο-κατηγορούμενο)προτάσεων. Το άμεσο συμπέρασμα ξεκινά από το ένα(υπόθεση)στο άλλο(συμπέρασμα) με τους δύο όρους της υπόθεσης να εμφανίζονται στο συμπέρασμα. Το έμμεσο συμπέρασμα περιλαμβάνει περισσότερες υποθέσεις με την χρήση μεσολαβητικών όρων που δεν εμφανίζονται στο τελικό συμπέρασμα. Ο συλλογισμός,η πρωταρχική σπουδή της παραδοσιακής λογικής,είναι κατά βάση ένα επιχείρημα όπου οι υποθέσεις συνδέουν το υποκείμενο και το κατηγορούμενο του συμπεράσματος μέσω βοηθητικών όρων.